Er waart een popvirus door het land. Steeds meer sferen in de samenleving lijken gepopulariseerd te worden. Religie vindt een nieuwe weg op de videowebsite GodTube.com; debatten over islam en integratie worden voor een breed en jong publiek gebracht in televisieseries als Dunya en Desie; HEMA-posters en videoclips rukken op in kunstmusea. Soms gebeurt deze popularisering van bovenaf, door museumdirecteuren of televisiemakers; soms ook komt het van onderaf, als internetgebruikers bijvoorbeeld zelf op een politieke discussie reageren op YouTube.
Maar wat betekent deze popularisering eigenlijk? Worden ingewikkelde en verheven zaken erdoor toegankelijker gemaakt, en werkt het popvirus dan aanstekelijk? Of is het een ziekmakend virus en leidt popularisering tot vervlakking en verdomming? En zijn er ook mensen die zich er daarom tegen verzetten, en belang hechten aan authenticiteit of aan hoge cultuur?
In deze bundel wordt de popularisering van religie en cultuur van alle kanten bestudeerd door een scala aan sociale wetenschappers – sociologen, antropologen en communicatiewetenschappers; hoogleraren en studenten – die hun licht laten schijnen op fenomenen als de EO-Jongerendag, het kunstprogramma Cultuurshake en de Afro-Braziliaanse bezetenheidscultus Candomblé. Samen schetsen zij een divers beeld van de manieren waarop verheven domeinen als godsdienst en kunst een weg vinden in de populaire cultuur, en vice versa.