Terwijl Nederland nog steeds worstelt met de vraag hoe ernstig en wijdverbreid het geweld in de Indonesische onafhankelijkheidsoorlog was, is die geschiedenis overal in Indonesië terug te vinden. Monumenten en grafvelden zijn de stille getuigen van de strijd en de verhalen van de oorlog doen er nog steeds de ronde.

Remco Raben en Peter Romijn betogen in Talen van geweld dat de manier waarop in Nederland lang naar de oorlog in Indonesië is gekeken zijn oorsprong heeft in de taal en de manipulatie van informatie tijdens die oorlog. Zij onderzoeken de mentaliteit van bestuur en politiek in Indonesië en Nederland en traceren de weg die de kennis over het geweld heeft afgelegd, van de dorpen en velden in Indonesië tot aan de bureaus van bestuurders, politici en journalisten in Nederland.

Talen van geweld laat zien hoe de doofpot van het geweld in Indonesië werkte. Het verklaart waarom oorlogsmisdaden en ander grootschalig geweld tegen de Indonesische bevolking werden getolereerd, hoe het leger de informatievoorziening over de oorlog heeft kunnen domineren, hoe bestuurlijke mechanismen en mentaliteiten de verhulling in de hand hebben gewerkt, hoe Nederlandse politici wegkeken, en hoe Indonesische stemmen stelselmatig werden genegeerd.

Deze publicatie verschijnt ook in het Engels (Tales of Violence).