Nederland telt ruim een miljoen burgers met wortels in de voormalige koloniën, Indonesië, Suriname en de Antillen. Juridisch staatsburgerschap, voorgaande bekendheid met de Nederlandse taal en cultuur en een sterk retorisch argument (‘Wij zijn hier omdat jullie daar waren’) gaven deze migranten een vergelijkenderwijs sterke uitgangspositie. Deze ‘postkoloniale bonus’ bevorderde de integratie, waarbij gaandeweg de verschillen tussen deze gemeenschappen en de bredere samenleving afnamen.

Gelijktijdig veranderde die samenleving sterk. In 1945 had Nederland een roomblanke bevolking, vandaag telt twee miljoen niet-westerse migranten en worden heftige debatten gevoerd over multiculturalisme. De belangrijkste ideologische debatten van de afgelopen decennia rond de postkoloniale gemeenschap draaiden om erkenning en het opnemen in de nationale herdenkingscultuur van het kolonialisme en zijn erfenissen. Dit leidde tot een reeks officiële gebaren, variërend van financiële compensatie tot monumenten, waarin op schuldbewuste en vaak weinig consistente wijze ‘recht wordt gedaan’ aan het koloniale verleden en aan de afstammelingen van de koloniale onderdanen.

Postcolonial Netherlands is het eerste boek dat deze thematiek systematisch behandeld en in vergelijkend perspectief plaatst. Het boek werd bij publicatie in Nederland (2010) overwegend positief ontvangen, al riepen de uitgesproken stellingen van de auteur over ‘het einde van de postkoloniale geschiedenis’ heftige tegenspraak op.